کتاب سیمای تهیدستان شهری در داستان‌نویسی معاصر فارسی

در شهرهای ادبیات داستانی ایران، از همان نخستین رمان‌ها و قصه‌های کوتاه ایرانی، شهر مکانی ناامن و عرصه جرم، جنایت، دزدی، فساد، ظلم، تبعیض و پر از ویرانه و مخروبه است. تهیدستان شهری در رمان‌ها و قصه‌های کوتاه ایرانی انگار مدام در معرض تهدید و تحقیرند و راه به جایی ندارند. چنین تصویری از شهر در ادبیات داستانی معاصر ایران نشانگر این است که برنامه نوسازی در ایران از همان آغاز با عدالت اجتماعی و توزیع برابر امکانات و فرصت‌ها همراه نبوده است. از همین رو، تهیدستان شهری از شهر به همان میزان سهم نداشته‌اند که ثروتمندان و فرادستان و آنها که به نحوی دستشان به جاهایی و کسانی بند بوده است.